فراموش خانه

بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند   

گل نمیروید چه غم گر شاخساری بشکند  

باید این آیینه را برق نگاهی می شکست  

پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند  

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام  

صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند  

شانه هایم تاب زلفت را ندارد ! پس مخواه 

تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند  

کاروان غنچه های سرخ روزی میرسد  

قیمت لب های سرخت روزگاری بشکند  

                                                                           فاضل نظری